Czy to grób słynnego dowódcy? [W najnowszym TN]

Podpułkownik Władysław Eminowicz zasłynął jako jeden z najbardziej bohaterskich oficerów doby powstania styczniowego. Mimo młodego wieku otrzymał godność wojennego naczelnika województwa sandomierskiego. Niedługo potem zmarł w wyniku ran odniesionych w tak zwanej drugiej bitwie opatowskiej. Zdaniem staszowskiego regionalisty Józefa Żaka, z dużą dozą prawdopodobieństwa można wskazać dokładne miejsce jego pochówku.

Sławny powstaniec urodził się we Lwowie, w roku 1837, jako syn Michała - zubożałego ziemianina i Julii Sobolewskiej. Już jako 11-latek zasmakował pola walki. Działo się to podczas ostrzału Lwowa przez wojska austriackie. 17-letni Władysław Eminowicz był już żołnierzem cesarsko-królewskiej armii, do której wstąpił, gdy pojawiła się nadzieja wojny z Rosją. Po czterech latach dosłużył się oficerskiego stopnia.

CZAS POŻOGI

Do powstania przyłączył się w Goszczy pod Krakowem, gdzie mieściła się kwatera główna dyktatora Mariana Langiewicza. Przydzielono go do oddziału Dionizego Czachowskiego, który jeszcze w tym samym miesiącu wykazał się męstwem i wojennym kunsztem na błoniach pod Grochowiskami. 18 marca 1863 roku rozegrała się tam jedna z najbardziej krwawych bitew powstańczych, zakończona zwycięstwem Polaków. Niedługo potem Eminowicz otrzymał awans na kapitana, a Czachowski mianował go szefem swojego sztabu. Następujące później jeden po drugim sukcesy militarne "czachowczyków" w dużej mierze były efektem taktycznych umiejętności Eminowicza. Zaczęło się od Stefankowa. Powstańcy starli się tam 22 kwietnia ze znacznie liczebniejszym rosyjskim oddziałem. Zaraz na początku bitwy poległ, przeszyty kulą, kpt. Stanisław "Grzmot" Dobrogojski. Chcąc pomścić śmierć oficera, jego podkomendni dokonywali cudów odwagi i brawury. Ostatecznie straty po stronie polskiej wyniosły 7 zabitych. Moskali poległo prawie 10 razy więcej... (rs)

Więcej w papierowym i elektronicznym wydaniu "TN".