Korony dla Dzikowskiej Pani [W najnowszym TN]

Nigdy wcześniej i nigdy później Tarnobrzeg nie gościł tak nieprzebranych tłumów. 8 września 1904 r. w niewielkim galicyjskim miasteczku ponad 100 tys. ludzi celebrowało koronację cudownego obrazu Matki Boskiej Dzikowskiej.

Dziś trudno sobie wyobrazić skalę tego wydarzenia. Niech więc przemówią liczby - w 1904 r. Tarnobrzeg liczył ok. 3200 mieszkańców, z czego niespełna 25 procent stanowili katolicy. W dniu koronacji liczba ludności zwiększyła się przeszło trzydziestokrotnie. To tak, jakby dziś jakaś uroczystość zgromadziła ponad półtora miliona osób. Było to jedno z największych zgromadzeń na ziemiach polskich w okresie zaborów. Wystarczy wspomnieć, że przygotowywane latami uroczystości 500-lecia bitwy pod Grunwaldem zgromadziły w Krakowie 150 tys. ludzi.

Z WOŁYNIA DO DZIKOWA

Aby zrozumieć co skłoniło te nieprzebrane rzesze Polaków z trzech zaborów do przyjazdu do Tarnobrzega, trzeba cofnąć się o kilkaset lat. W połowie XVII wieku, w okresie rozkwitu Rzeczpospolitej, husarz, którego nazwisko zniknęło w odmętach dziejów, podarował na Wołyniu szlachcicowi Białkowskiemu obraz przedstawiający Matkę Boską, Jezusa i św. Józefa. Nie wiadomo jaką drogą malowidło trafiło na Wołyń, powstało bowiem na zachodzie Europy, we Flandrii, prawdopodobnie w I połowie XVI wieku, w pracowni Gerarda Davida. Po kilku latach Białkowscy przenieśli się do Małopolski zabierając ze sobą obraz. Około roku 1668 podarowali go rotmistrzowi królewskiemu Janowi Stanisławowi Tarnowskiemu, panu na Dzikowie, i jego żonie, Zofii z Firlejów. W Dzikowie obraz najpierw zawisł w jednej z komnat zamkowych, później został zdjęty z ram i schowany w skarbcu. Wydobyła go stamtąd jedna ze służek i kazała ponownie rozpiąć na ramach. Gdy obraz zobaczył goszczący u Tarnowskich przeor klasztoru cystersów z Koprzywnicy, przekonał właścicieli Tarnobrzega, że należałoby zawiesić go w zamkowej kaplicy. Tak też się stało... (wel)

Więcej w papierowym i elektronicznym wydaniu "TN".