To były wspaniałe lata

Tak ocenia czas poświęcony boksowi jedna z legend i najbarwniejszych postaci polskiego sportu, olimpijczyk LUCJAN TRELA, który zdecydował się zakończyć swą trenerską karierę, i którego 25 lipca oficjalnie pożegnał w UM prezydent ANDRZEJ SZLĘZAK (obaj na zdjęciu), prywatnie wielki fan boksu.

Niewiele  brakowało,  aby  sportowa kariera  Lucjana  Treli  potoczyła  się  absolutnie  inaczej.  Był  świetnie  zapowiadającym  się  piłkarzem  stalowowolskiej "Stali". Nawet już miał w ręku powołanie do  piłkarskiej  kadry  Polski  juniorów.

Ze swoim  niewielkim  wzrostem,  zwinnością i błyskawicznym refleksem był na boisku niczym błyskawica. Dlaczego poszedł jednak  w  inną  stronę,  dlaczego  zdecydował się na inną dyscyplinę sportu? Ciekawość, mówi. Obozy dla pięściarzy organizowano nad morzem, chciał zobaczyć trochę świata. Kto miał dać taką szansę chłopakowi z  wielodzietnej,  ośmioosobowej  rodziny, gdzie nigdy się nie przelewało? Sport mu tę szansę dał. Zawsze to z satysfakcją podkreśla. On tę szansę tylko wykorzystał. Jak mówi, ciężką harówką. W klubie trenował dwa razy dziennie, w kadrze - trzy razy po dwie godziny, bo taki trening jest najbardziej efektywny.

Pierwszą walkę stoczył, jak doskonale pamięta, w ramach "bokserskiego pierwszego kroku"  w  Przeworsku.  Miał  siedemnaście lat  i  zaledwie  kilka  tygodni  treningów.  - Powiedzieli mi: będziesz miał wyniki, zatrudnimy cię w hucie - wspomina. Miał. Zdobył mistrzostwo  województwa  będąc  jeszcze uczniem zawodówki. "Oni", działacze dotrzymali słowa. Dostał etat gońca w HSW. Miał swoje własne pieniądze.

W  swej  18-letniej  zawodniczej  karierze stawał  między  linami  ringu  275  razy.  Aż 220-krotnie arbiter unosił w górę jego rękawicę. W koszulce z białym orłem na piersi wystąpił 16-krotnie, wygrywając aż 11 walk. (...)

Jerzy Reszczyński

Więcej w papierowym wydaniu "TN".