Żywienie pozajelitowe co to jest?

Żywienie pozajelitowe pozwala uniknąć powikłań, dzięki czemu pacjent może szybciej wrócić do zdrowia. Omija normalne trawienie w przewodzie pokarmowym. Wskazane jest m.in. w zespole krótkiego jelita, przetokach przewodu pokarmowego, niedrożności jelit i ciężkiego ostrego zapalenia trzustki. U niektórych pacjentów taką terapię stosuje się krótko, podczas gdy u innych może trwać całe życie.

Na czym polega żywienie pozajelitowe?

Zastanawiasz się, na czym polega żywienie pozajelitowe i kiedy jest stosowane? W tym przypadku składniki pokarmowe dostarcza się bezpośrednio do układu pokarmowego. Specjalne mieszaniny odżywcze wprowadza się przez cewniki żylne lub kaniule obwodowe.

Specjalne mieszanki zawierają wszystkie składniki odżywcze, których organizm potrzebuje do funkcjonowania. Żywienie pozajelitowe monitorowane jest przez personel medyczny, w tym farmaceutów, pielęgniarki i dietetyków. Można je dostosować w razie potrzeby na podstawie wskaźników laboratoryjnych i postępu stanu chorobowego. W pewnych okolicznościach można również zmienić tempo monitorowania. Na ogół pacjenci rozpoczynają cykl ciągły i otrzymują żywienie parenteralne w ciągu 24 godzin. Z biegiem czasu chorzy mogą przejść na 18, 15, a nawet 12-godzinny cykl infuzji. Takie rozwiązanie poprawia komfort życia pacjentów leczonych w domu.

Kiedy stosuje się żywienie parenteralne?

Taką formę żywienia stosuje się u osób, które nie są w stanie wchłonąć składników odżywczych przez przewód pokarmowy z powodu nieustannych wymiotów, ciężkiej biegunki lub chorób jelit. Może być również podawana u pacjentów po chemioterapii, radioterapii lub przeszczepie szpiku kostnego. Niejednokrotnie wdraża się ją w przypadku niedokrwiennej choroby jelit i nieprawidłowej czynności jelit.

Rak przewodu pokarmowego niekiedy powoduje niedrożność jelit, uniemożliwiając odpowiednie przyjmowanie pokarmu. Z kolei chemioterapia zwiększa ryzyko słabego wchłaniania składników odżywczych przez organizm. Lekarz może zalecić żywienie pozajelitowe w przypadku choroby Leśniowskiego-Crohna, czyli nieswoistego zapalenia jelit.

W przypadku nowotworów lub chorób wieku podeszłego, pamiętaj, że żywienie ma znaczenie. Jeśli układ pokarmowy nie jest w stanie przyjąć, strawić oraz wchłonąć niezbędnych składników odżywczych, należy wprowadzić częściowe lub suplementarne żywienie pozajelitowe. W ten sposób można dostarczyć do organizmu aminokwasy, elektrolity, węglowodany, tłuszcze, witaminy, elektrolity i minerały. Oprócz tego unikniemy odwodnienia. Pamiętaj, że nawet niewielki ubytek wody może być niebezpieczny dla zdrowia.

Żywienie pozajelitowe: ryzyko

Infekcja cewnikowa jest częstym i poważnym powikłaniem żywienia pozajelitowego. Do innych krótkoterminowych powikłań możemy zaliczyć: skrzepy krwi, zaburzenia równowagi płynów i minerałów.. Długotrwałe powikłania obejmują nadmiar lub niedobór pierwiastków śladowych, takich jak cynk i żelazo. Żywienie parenteralne zwiększa ryzyko choroby wątroby. Dokładne monitorowanie składu mieszanek może pomóc w zapobieganiu lub leczeniu skutków ubocznych.

Wszystkie terapie wiążą się z pewnym wyjątkiem, a żywienie parenteralne nie jest tutaj żadnym wyjątkiem. Należy regularnie sprawdzać, czy cewnik centralny wprowadzany obwodowo i miejsce wkłucia pozostają czyste i wolne od infekcji. Nieprawidłowe stężenie glukozy (hiper - lub hipoglikemia) oraz zaburzenia czynności wątroby również mogą wzbudzić niepokój. Pacjenci długotrwałe stosujący żywienie parenteralne są narażeni na zapalenie pęcherzyka żółciowego.

Artykuł sponsorowany